Het is weer snikheet terwijl ik dit opschrijf. Als ik uit het raam kijk zie ik in het speeltuintje een viertal kinderen op de grote schommel heen en weer wiegen. Zachtjes, alsof zelfs zij in dit weer de energie niet hebben om kracht te zetten. Ik denk aan andere kinderen die niet meer leven. Aan onschuldig ogende auto’s op parkeerplaatsen. Auto’s met stickers op de ruiten, met knuffeltjes op de achterbank en Iphone’s in de daarvoor bestemde houders met K3 in hun Spotify-lijsten. Elk jaar komt het voor; kinderen en dieren die in zo’n auto worden achtergelaten,  vaak met de dood tot gevolg. Iedere keer dat ik zo’n misselijkmakende krantenkop onder mijn neus krijg, is het eerste dat in me opkomt: hoe kan dit? Hoe kan het dat mensen uit hun auto stappen zonder hun huisdieren of kinderenmee te nemen? Waarom maken we niet allang massaal gebruik van alarmsystemen en andere hulpmiddelen om dit soort drama’s te voorkomen? In het geval van de arme beesten, ligt de verklaring voor de hand; ze zijn bezweken in de hitte omdat het hun baasjes simpelweg niet genoeg interesseerde. Een dagje Efteling, een middagje winkelen, waarom niet? Binky kon best even wachten. Het interesseerde ze niet genoeg om zich te verplaatsen in hun huisdier, zich te realiseren hoe het moest lijden in die auto, zonder airco, frisse lucht of water. Natuurlijk bestaan er uitzonderingen, maar in veruit de meeste gevallen zullen mensen hun hond niet zijn vergeten. Die hebben ze bewust in de auto laten zitten. Maar kinderen, dat is een ander verhaal. In Europa vinden jaarlijks gemiddeld twintig baby’s en peuters op deze manier de dood. Nu bestaan er schrijnende gevallen van kinderen die voor straf of uit pure roekeloosheid in de auto werden gelaten, maar in de meeste gevallen was er sprake van een tragisch ongeval. Ouders vergaten bijvoorbeeld het kind naar de opvang te brengen, reden in plaats daarvan meteen door naar hun werk, stapten uit en gingen aan de slag. Het kind zat op dat moment gewoon niet in hun systeem. Ik ben zelf moeder van twee kinderen en je kan wel stellen dat ik allesvergeet  wat los en vast zit. Ik vergeet steevast mijn telefoon in het toilet van een restaurant, ben tientallen fietssleutels verloren en zie onderstaand Facebook bericht wat betreft mijn tas…

Maar mijn kinderen ben ik nooit vergeten. Wel hun kleding, hun tassen, hun schoenen, hun luiers, hun eten en drinken. Maar niet hunzèlf. Omdat er nooit meer dan enkele seconden voorbij gaan zonder dat ik aan ze denk. Omdat zij de enigen zijn die ALTIJD in mijn systeem zitten. En daarom begrijp ik ook niet hoe het mogelijk is dat ouders hun kinderen voor meerdere uren kunnen vergeten. Toch bewijzen de feiten dat het iedereen kan gebeuren. Doodgewone mensen met doodnormale levens. Wat mij jaren geleden opviel, was dat er in zulke gevallen weliswaar altijd een onderzoek volgt, maar dat het in Nederland en België zelden tot een rechtsgang komt. En wanneer dit wel gebeurt, volgt er vrijwel nooit straf. Logisch, was mijn eerste gedachte, die mensen hebben hun kind verloren! Die hebben al levenslang. Maar al lezende werd ik geplaagd door een andere gedachte, die eigenlijk te ziek voor woorden is, maar zich desondanks hardnekkig in mijn bovenkamer nestelde:

Fragment uit CODY Wat als er nu eens geen sprake is van een ongeluk, wat als iemand daadwerkelijk van zijn kind af wil? Dan zou het een aantrekkelijk idee zijn om het op deze manier te doen, omdat er een grote kans bestaat dat de zaak niet eens voor de rechter komt. Dit is een plan dat geen vernuftige voorbereiding vereist, geen tal van zaken dat maar net goed moet gaan, geen sporen die uitgewist dienen te worden. De ouder in kwestie kan gewoon doen wat hij altijd doet, met het verschil dat hij één ding ‘vergeet’. Het is wel van belang dat naderhand de rol van radeloze vader of moeder met verve wordt gespeeld. Ervan uitgaande dat iemand zich verder normaal heeft gedragen en niets erop wijst dat hij het kind kwijt wilde, is het heel aannemelijk dat wordt aangenomen dat het gewoon een ongeluk was en hij zich niet voor het gerecht hoeft te verantwoorden. Kortom, als er wél opzet in het spel is zou iemand op deze manier de perfecte misdaad kunnen plegen.

Uit deze verdorven gedachte werd mijn boek CODY geboren. Dit jaar heb ik me voorgenomen om eindelijk mijn rijbewijs te gaan halen. En als mijn kinderen straks bij me op de achterbank zitten, zal ik gebruik maken van een alarmsysteem dat me waarschuwt als er iemand in de auto is achtergebleven. Een politieagent op tv vertelde dat je ook gewoon een schoen uit kunt trekken als je gaat rijden en die naast je kind op de achterbank kan zetten. Als je uitstapt, merk je immers dat je een schoen mist. Dat zou inderdaad een goede truc zijn, ware het niet dat ik die schoen geheid zou vergeten en rustig op één sok door zou lopen. Maar alle gekheid op een stokje, ik zal allemiddelen die voorhanden zijn inzetten en daarnaast nog een heel arsenaal aan schietgebeden de ether in slingeren. Alles zodat ik jaren later zal kunnen zeggen: ‘Natuurlijk ben ik ze nooit vergeten. Je kinderen vergeet je niet.’